Tekst en beeld: Jaap van den Beukel
Project MIJN NOORD – Tuindorp Nieuwendam
2021-2022
Sinds enige tijd woon ik in een appartement in Amsterdam Noord. De strakke nieuwbouw heb ik ingeruild voor deze oude volkswijk. Vanaf mijn balkon op de eerste verdieping kijk ik uit op veel groen en in de verte zie ik de oranje daken van de wijk Tuindorp-Nieuwendam. Dit uitzicht en de wandelingen door deze buurt fascineerde mij vanaf het begin en maakte mij nieuwsgierig. Hierdoor groeide er het idee voor het maken van een nieuw project.
Ik wil als fotograaf en filmmaker, maar ook als bewoner, door middel van een open en onderzoekende blik een realistisch tijdsbeeld neerzetten van de wijk Tuindorp Nieuwendam in Amsterdam, dat interessant is voor zowel de nieuwe als oude bewoners maar ook voor alle andere Amsterdammers die hun stad zien veranderen. Mijn onderzoek richt zich op de gedaantewisseling die zich momenteel voltrekt in stadsdeel Noord. Uitbreiding van infrastructuur, nieuwe luxe bebouwing en de verkoop van sociale woningbouw veranderen de samenstelling van de bevolking waardoor tegenstellingen groeien. Wat betekent dit voor de bewoners van de wijk Tuindorp Nieuwendam? Hoe ervaren zij deze maatschappelijke verschuiving? Kan iedereen hier blijven wonen of worden mensen gedwongen om te verhuizen? In hoeverre raakt de onvoorwaardelijke economische ontwikkeling de ziel van deze wijk? Gaat dit ook ten koste van de sociale verhoudingen in de wijk? Of is er juist sprake van een nieuwe verbinding tussen de nieuwe en oudere bewoners onderling?
Jarenlang heb ik zelf noodgedwongen in de vrije sector een te duur nieuwbouwappartement gehuurd. Ik woonde tussen de expats en andere buren met goede vaste inkomens. Toch kenden we elkaar nauwelijks en werd er alleen bij de lift of trap weleens gegroet. De sociale cohesie was ver te zoeken en de mensen waren nogal op zichzelf in mijn flat. Eindelijk kon ik vorig jaar als zzp’er iets kopen in Amsterdam en wel in stadsdeel Noord. Nu woon ik in een bescheiden voormalige sociale huurwoning in een portiekflat uit de jaren ’60 aan de rand van Tuindorp Nieuwendam. Al tijdens de eerste maanden in mijn nieuwe onderkomen viel mij de sociale verbondenheid in deze wijk op. In korte tijd maakte ik kennis met een buurt die ik niet eerder van dichtbij had gezien. Vanaf dat moment realiseerde ik me dat dit een uniek stukje Amsterdam is. In IJburg keek ik nog wel eens op tegen mensen met hoge inkomens en eigen huizen. Nu word ik zelf als yup gezien en als één van de nieuwkomers die de wijk gaan veranderen.
Ik spreek de bewoners aan op de straten en pleinen waar deze mensen elkaar al jaren ontmoeten. Vervolgens ga ik op bezoek bij zowel de noordelingen als bij de nieuwkomers in deze wijk voor verder onderzoek. Ik merk al snel dat dit 2 totaal verschillende werelden zijn in visie, opleiding en inkomen. Ik realiseer me al te goed dat vertrouwen een grote uitdaging is van dit project. Ik zie dit project als mijn persoonlijke integratiecursus in deze buurt. Door mijn vooronderzoek maak ik in een relatief korte tijd kennis met veel bewoners en merk dat het enorm wordt gewaardeerd dat ik initiatief neem om de mensen hier beter te leren kennen en naar hun verhaal wil luisteren.
Als fotograaf laat ik de persoon in hun intieme leefruimte zien in combinatie met de architectuur van deze wijk. Als filmmaker kruip ik in de huid van de verteller: wat is hun levensverhaal. Sociaal maatschappelijke thema’s komen aan bod in deze gesprekken zoals: geluk, saamhorigheid, humor, gentrificatie, verandering, eenzaamheid, ouderdom, optimisme, verongelijktheid en dromen.
Dit resulteert in een reeks van portretten en video’s met als doel een buitententoonstelling in de wijk, een film voor de regionale tv en de lancering van een webdocumentaire. De combinatie van de portretten (fotografie) en levensverhalen (video/website) zorgen voor gelaagdheid en geven dit multimedia project op deze manier meer inhoud. Door deze publicatievormen probeer ik een verbinding tot stand te brengen tussen de mensen in deze buurt, de omliggende wijken en de rest van de stad Amsterdam.
(Dit project wordt mede mogelijk gemaakt door: het Amsterdams Fonds voor de Kunst, Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten, Stadsdeel Amsterdam Noord en het Steunfonds Pictoright)
http://www.jaapvandenbeukel.com/eigenprojecten
Op de foto;
1) Lydia met Storm en Blanca
2) Richard met Chismo
3) Malik en Inouk
Tekst: ndsm.nl
Denk, praat en bouw mee aan de Toren van Babel, een nieuw kunstproject op NDSM. Stichting NDSM-werf en TAAK nodigen deze zomer Amsterdammers en lokale communities uit om samen een grote installatie met stadsverhalen en toekomstverbeeldingen te creëren op de werf in Amsterdam Noord.
HET PROJECT
De Toren van Babel is een idee van kunstenaar Guido van der Werve. Hij neemt met dit concept het Bijbelse verhaal van de Toren van Babel als uitgangspunt; in dit verhaal sprak men één taal, vertrok men naar het oosten en bakten stenen om een stad met een toren te bouwen die tot de hemel zou reiken. Maar God zorgde ervoor dat mensen niet meer dezelfde taal spraken en verspreidde iedereen over de hele wereld. Doordat mensen elkaar niet meer konden verstaan, werd de bouw gestaakt.
In tegenstelling tot het oorspronkelijke verhaal, wordt het bouwwerk op de NDSM-werf juist een soort omgekeerde Toren van Babel. Een installatie die meerstemmigheid laat zien binnen een samenleving waarin nu veel verschillende overtuigingen en denkbeelden naast en tegenover elkaar staan. Dit project laat juist de verscheidenheid en de (culturele) rijkdom zien die hierin schuilt. In het kort staat de Toren van Babel symbool voor een stad waar er plek is voor iedereen en ieders ideeën. Voor de Toren van Babel worden daarom individuen (v/m/x) en gemeenschappen uitgenodigd uit verschillende culturele, politieke, sociale, religieuze of professionele achtergronden om hun ideeën te delen en zichtbaar te maken binnen de installatie. Hierin staat centraal hoe hun ideale stad/toren eruit zou moeten zien en aan welke voorwaarden deze moet voldoen. Wil je een groene stad, een gelijkwaardige stad, een lieve stad, of juist een individualistische stad; alle suggesties zijn welkom.
CREATIEVE WORKSHOPS
De Toren van Babel krijgt vorm als bijzondere installatie op de werf, die gevuld wordt met verhalen van alle Amsterdammers die meedoen. Stichting NDSM-werf en TAAK nodigen professionele creatieven uit om workshops te geven op de werf waarin de verhalen van de deelnemers centraal staan. Kunstenaars die meedoen zijn o.a. storyteller en fotograaf Fouad Lakbir, Tina Lenz en beeldend kunstenaar Maria Pask. De workshops openen het gesprek over de vraag hoe ieders ideale toren (ofwel stad) eruit zou zien. Wat is hierbij van belang? Welke waarden en idealen? Hierna komt het maak-gedeelte: deelnemers gaan zelf aan de slag om uiting te geven aan hun ideeën door bijvoorbeeld te schrijven, tekenen, bewegen en fotograferen. Alle uitkomsten van de workshops worden bij het bouwwerk gepresenteerd en geven vorm aan een kleine expositie die drie weken op locatie toegankelijk zal zijn voor publiek.
DOE JE MEE?
Iedereen kan deelnemen aan één van de workshops en zo onderdeel uitmaken van het Toren van Babel project. De workshops vinden plaats in augustus en eerste helft september op NDSM en deelname is gratis.
Enthousiast? Bekijk deze pagina voor het aanbod in de verschillende workshops en hoe je je kunt aanmelden. Mocht je graag met een groepje mee willen doen (tuinders, sporters, vrienden, buren) of heb je algemene vragen, mail ons dan vooral via ewa.scheifes@ndsm.nl. Wil je meer weten over de inhoudelijke en artistieke ambities van het project, neem dan contact op met curator Petra Heck via petra.heck@ndsm.nl.
Tekst: amsterdam.nl
Ter ere van het 100 jarig bestaan van Tuindorp Oostzaan heeft fotograaf Andrew van der Beek een fotoserie over Tuindorpers anno 2021 gemaakt.
De laatste jaren is Tuindorp hard veranderd mede door de woningnood in Amsterdam. Voorheen was Tuindorp Oostzaan een echte arbeiderswijk met voornamelijk sociale huurwoningen. Intussen worden er veel woningen verkocht en krijgt de wijk een heel andere dynamiek. Kan een dorp binnen de grote stad toch haar sociale sfeer behouden? Wat voor mensen wonen er nu en wat maakt Tuindorp Oostzaan zo bijzonder voor hen?
De fotoserie is een heel mooie mix geworden van 14 mensen met zeer uiteenlopende achtergronden en verhalen. Van geboren Tuindorpers tot mensen die er net zijn komen wonen en uit alle lagen van de bevolking. De jongste geportretteerde is 11 jaar, de oudste 97 jaar. Onder elke foto hangt een tekstbordje met een persoonlijk verhaal van de geportretteerde. Zij vertellen hierop over hun band met Tuindorp Oostzaan.
De openlucht expositie is te zien van 30 juni t/m 30 september 2021 op het Zonneplein te Amsterdam. Toegang gratis.
De expositie is mede mogelijk gemaakt door Fonds voor Noord, Ymere en Dock.
Het zevende seizoen van Brakkie Monster Radio is begonnen! En vindt plaats door heel Noord.
De Brakkie Monsters laten zich dit seizoen inspirerend door beeldende kunst. Van fotografie tot olieschilderijen, abstract tot figuratief, kleurrijk tot monochroom en van 2D tot 3D. De eerste aflevering is gemaakt door Brakkie Monsters bij Speeltuin Volewijck in de Van Der Pekbuurt.
Ze lieten zich inspireren door de kunstenaar Cindy Sherman. Haar medium is fotografie en haarzelf. Doormiddel van make-up, decor, kostuum en tegenwoordig ook racefilters veranderd ze zichzelf in allerlei karakters. Wie zijn dat eigenlijk? Welke verhalen kunnen we daarbij bedenken?
De Brakkie Monsters kozen één kunstwerk van Cindy Sherman en associeerden erop los: een snoepjesprinses, in een bos, een donker bos en haar zus is kwijt…
Nieuwsgierig hoe dat klinkt? Luister nu naar de eerste aflevering van het zevende seizoen van Brakkie Monster Radio!
https://soundcloud.com/brakkiemonsterradio/s07e01
Wil je meedoen met een van de maaksessies van Brakkie Monster Radio?
Stuur dan een mail naar: info@stichtingmuziekstraat.nl. Vooraf aanmelden is aan te raden, maar niet noodzakelijk, je kan ook gewoon binnen komen lopen.
De maaksessies zijn voor kinderen van 6 t/m 11 jaar. Deelname is gratis – je hoeft alleen je stem en je verhalen mee te nemen, de instrumenten en microfoons staan voor je klaar!
Meer info: Brakkie Monster Radio X SPIN
Vanaf 20 maart 2021 zijn er op drie testlocaties van GGD Amsterdam kunstprojecten te zien van kunstenaars uit de buurt. Met hun werk willen de kunstenaars bijdragen aan het bewustzijn dat we alleen samen het coronavirus kunnen overwinnen.
De kunstwerken hangen op de hekwerken rondom de testlocaties in Nieuw-West (Sloterdijk), Noord (Buikslotermeerplen) en Zuidoost (Anton de Komplein). De kunst zorgt ervoor dat de testlocaties kleurrijker, vriendelijker en minder steriel zijn. Hierdoor wordt het testen ook laagdrempeliger.
Kunst met en voor de buurt
GGD Amsterdam werkt voor dit project samen met de kunstinstellingen CBK Zuidoost, Nieuw Dakota en Bureau Postjesweg. Voor iedere testlocatie zijn kunstenaars gekozen die uit het desbetreffende stadsdeel komen en de buurt goed kennen. Elke kunstenaar heeft vanuit persoonlijke ervaringen met het coronavirus in de stad een serie ontworpen.
Het resultaat: drie unieke kunstwerken die het interculturele karakter van de buurt laten zien. Ieder kunstwerk bestaat uit zo’n 100 aaneengeschakelde doeken die op de hekken rondom de testlocaties hangen.
Een belangrijk onderdeel van het kunstproject is de samenwerking met lokale organisaties. Ook komen op alle locaties lege doeken die later worden ingevuld door jongeren van 6-18 jaar in workshopprogramma’s.
De deelnemende kunstenaars zijn:
Zuidoost: Brian Elstak, Munir de Vries, Jesper Buursink en Dewy Elsinga (Butterfingaz).
Buikslotermeerplein: Valerie van Leersum, Neil Fortune, Barbara Broekman, Bert Teunissen en Melanie Corre.
Nieuw-West: Rosa Johanna, Müge Yilmaz, Abdelkader Benali, Hamid El Kanbouhi, Marlies Rijneveld en Sarah van Sonsbeeck.
Kunsteducatie voor volwassenen
Verwonder je over de natuur en leer van lichtkunstenaars.
Deel je liefde voor de natuur en ontdek de kunstenaar in jezelf.
Waterwandel je mee met de seizoenen en sluit je aan? Welkom bij een community rijk aan verwondering, inspiratie en plezier in samenwerken.
Leer je buurtgenoten en kunstenaars kennen. Deel je kennis en dromen.
Marion is kunstenaar, kunstdocente en tevens is zij publieksmedewerker van een museum. Volg haar lesprogramma van Oer-leessteen tot Heelal-bril en inspireer elkaar in zienswijze. Verrijk je perspectieven van micro tot macro werelden; bezien door een microscoop, het kleurenspectrum van een prisma, telescoop of ruimtesonde. Onderzoek de wonderlijke samenhang in de natuur.
We duiken in de lichtgeschiedenis en levensverhalen van wetenschappers. Visualiseer en fantaseer over mogelijkheden in onze toekomst. Laat je verrassen door de verbeeldingskracht van lichtkunstenaars van nu.
Ontdek en deel je passie.
Niet prestatie maar sensatie is ons doel; zintuigelijk schoonheid ervaren.
Reflecteer en inspireer elkaar door wisselend in duo’s of in groepsverband te werken.
Het lesprogramma bestaat uit theorie en praktijk met oefeningen in woord, kleur en klank. Leer eenvoudige technieken: oer-krijten, tekenen, schilderen, fotografie en small-stopmotion film.
Maak je eigen natuurfilmpjes en experimenteer met soundscapes.
Waterwandel events vanaf juni 2021 op naam Ziaqua. Waterwandel je mee?
Waterland | Waterwandelen 4 seizoenen
Visuals MM
Waterwandelen Waterland
Fotografie Ziaqua | Visuals MM 2021
Muziek | Watermix & Watervogels
Tekst en beeld: Marion Moulen
De natuur tekent zichzelf. De buitenruimte is nu mijn atelier.
Het Vliegenbos is mijn voortuin en Waterland mijn achtertuin. Telkens zoek ik de waterroutes op, zo is vanzelf het ‘Waterwandelen’ ontstaan, eenvoudig met mijn mobiele camera op zak. De stille zwart-wit foto’s verbeelden houtskool schetsen in scènes. Een kleurenfilm ‘Waterland’ volgt.
Kleine wereldreis te voet
Jong, als kind van 4 jaar, ging mijn fantasie met mij aan de wandel; in mijn eentje ging ik te voet op wereldreis. Ik raakte vermist en hopeloos ging iedereen op zoek naar mij. Als enerjongste, uit een gezin van 8 kinderen, was ik op een onbewaakt moment ontsnapt aan ieders oog… Een vreemde vrouw heeft mij van de straat geplukt – mijn droom ten einde – bracht zij mij naar het politiebureau. Alhier wist ik te vertellen dat ik woonde in de Maanstraat. Mijn moeder vertelde mij vol schrik pas veel later dat mijn Kleine wereldreis een dappere 7 km betrof!
Dagdroom
Vandaag had ik een dagdroom. Zodra ik gepensioneerd ben, ben ik vrij en heb ik alle tijd om opnieuw een wereldreis te voet te maken.
Wie weet, voorlopig houd ik het dichtbij ons wonderschoon Waterland.
Waterland | Waterwandelen
Zwartegouw | Schellingwouderbreek | Vliegenbos oevers
Film 2020 | Marion Moulen
Framer Framed in de Molenwijk – door Chris Keulemans
Het is een onwaarschijnlijk plan. En dapper. En logisch.
Op het eerste gezicht liggen Framer Framed en de Molenwijk in alle opzichten ver van elkaar weg. De Molenwijk is het prototype van de oude nieuwbouwwijk. Framer Framed is een platform voor beeldende kunst in de eredivisie van Nederland. De Molenwijk ligt in een stille uithoek van Noord, vlakbij de A10. Framer Framed is gevestigd in de Tolhuistuin, aan de booming Noordelijke IJ-oever. Framer Framed is genomineerd voor de Amsterdamprijs. In de Molenwijk staan een paar vergeten kunstwerken in het gras tussen de flatgebouwen. Framer Framed stelt vanaf 2009 de positie van transculturele kunst in Nederlandse kunstinstellingen ter discussie en geeft zelf het goede voorbeeld. De Molenwijk is vanaf 1968 een buurt die een omgekeerde gentrificatie meemaakt: de eerste bewoners werden streng gescreend op werk, inkomen, kerk en vakbond; later trokken er steeds meer gezinnen met lagere inkomens naartoe. Framer Framed wil collectief cureren. In de Molenwijk weten veel mensen niet meer wat het is om elkaar op de galerij te groeten. En toch.
Bekijk je de Molenwijk vanuit een helicopter of drone, dan is het een parel van modernistische architectuur in het groen. De flatgebouwen staan kruislings met hun wieken tussen de bomen. De fiets- en wandelpaden slalommen er omheen. Het winkelcentrum, met de bibliotheek en de vernieuwde Zeeman, heeft een opknapbeurt gehad en voelt nu stads en dorps tegelijk. Het is een wijk met ambitie – en al is die ambitie versleten, voelbaar is ze nog steeds. Tuindorp Oostzaan is vlakbij, net als de NDSM en de pont naar de stad, maar tegelijk is het een wereld op zichzelf. Met oude en jonge wereldburgers: Gerrit en Shaniqua, Mihai en Annie. Er is alleen, door planningsfouten en bezuinigingen, nauwelijks een publieke ontmoetingsruimte voor al die wereldburgers te ontdekken. Behalve dat winkelcentrum. En de Molenwijkkamer. Daar is, in een comfortabel ingericht zaaltje onder parkeergarage Paltrok, elke dag wat te doen: naailessen, Soep en Taal, kookclubs en samen eten.
En nu komt Framer Framed een kunstplek openen in de ruime, lichte studio ernaast. Lange tijd was dit het atelier van beeldhouwster Hanna Mobach. Nu stelt woningcorporatie de Alliantie de ruimte beschikbaar aan Framer Framed. Die trekken er vanaf september 2018 in. En de eerste tentoonstelling 50 jaar Molenwijk gaat natuurlijk, in dit 50ste jubileumjaar, over de Molenwijk zelf.
Voor initiatiefnemers Cas Bool, Josien Pieterse en Minouche Wardenaar is dit een logische stap. Toen Bool en Pieterse Framer Framed openden in de Tolhuistuin, in 2014, dachten ze in de culturele periferie terecht te komen. Precies wat ze wilden: ergens tussen de mensen die wel en niet aan kunst gewend zijn in. Maar al snel bleek de IJ-oever zo populair dat ze hetzelfde publiek trokken als in het centrum. Terwijl ze juist zichzelf en hun kunstenaars en hun bezoekers uit de bubbel van het dominante kunstcircuit wilden trekken. Dan is het aanlokkelijk om ook in de Molenwijk te beginnen. Het is een canvas. Er zijn personages. Er zijn vergezichten. Er is een oppervlakte en er zijn diepe lagen. Maar een kunstwerk is het nog niet. De compositie is nog niet af. Daarvoor is het oog van de curator nodig, die een compositie weet samen te stellen van al die elementen. Beter gezegd: curatoren. Framer Framed zelf, gastkunstenaars – en natuurlijk de Molenwijkers.
Ter voorbereiding is Framer Framed niet over één nacht ijs gegaan. Twee keer hebben ze een lichting studenten gevraagd om op onderzoek te gaan naar hoe de Molenwijkers hun buurt ervaren en wat ze er aan kunst zouden willen zien. Afgelopen winter trokken studenten van de master sociologie, onder leiding van Adeola Anigbokan, door de buurt. In mei en juni was het de beurt aan studenten van de minor Publiek en Media aan de Reinwardt Academie, binnen de module participeren van Marjelle van Hoorn. Allemaal hebben ze rondgelopen tussen de mooie en de afgetakelde flatgebouwen, in het winkelcentrum gehangen, mensen thuis gesproken of in het park, kinderen en bewoners van het eerste uur, nieuwe en oude medewerkers van stadsdeel en woningcorporaties.
De jonge sociologen komen tot een helder advies: als je hier iets nieuws wil beginnen, zoals Framer Framed, dan moet je echt iedereen betrekken. Want er zijn achter die deuren en tussen die bomen zoveel verschillende stemmen, stemmen die elkaar veel minder goed verstaan dan de bewoners van weleer, deze buurt bestaat uit zoveel uiteenlopende en niet op elkaar aangesloten verhalen, dat de rijkdom voor het opscheppen ligt als je die bij elkaar brengt. En dan wel met speciale aandacht voor de opgroeiende jongens, want voor hen is hier veel te weinig te doen, en voor de opgroeiende meisjes, die veel te vaak onzichtbaar blijven in de publieke ruimte.
De studenten van de Reinwardt Academie, die mensen opleidt om met een nieuwe blik te kijken naar erfgoed en museologie, namen hun module participeren letterlijk. Zij waren het die participeerden. Ze moesten onderzoeken hoe je de Molenwijkers zou kunnen betrekken bij de nieuwe kunstruimte, maar kregen vooral zelf het ene na het andere lesje Molenwijk. Ze waren zich ervan bewust niet meer dan bezoekers te zijn. Ze stuitten op een wijk die buitenstaanders op het eerste gezicht weinig te bieden heeft. Een bolwerk waar je niet binnenkomt als je codes niet kent. En toch hechten mensen zich eraan. Ze voelen zich er thuis. Ze klagen en hebben heimwee naar hoe het hier vroeger was – twee vormen van luxe die alleen de bewoner zelf zich kan permitteren, de bezoeker niet. Dus de studenten begonnen verlegen, maar werden op hun gemak gesteld door de bierdrinker op het parkbankje, de gepensioneerde beheerder, de kinderen op het schoolplein, de studenten die hier al wonen in ruil voor gemeenschapsdiensten.
En nu staat Framer Framed voor een keuze. Hoe gaan ze al die verschillende verhalen laten klinken? Hoe componeren ze een kunstwerk van alle elementen die er al zijn: gaat dat de werkelijkheid reflecteren of gaat het die overstijgen? Vijftig jaar Bijlmer wordt in 2018 op allerlei manieren herdacht. De utopie, de Surinaamse golf na de onafhankelijkheid, de kloof tussen gebouwde en geleefde werkelijkheid, de vliegramp, de donkere jaren, de transformatie. Daar ligt het drama voor het oprapen. En de Molenwijk? Die raakt alleen maar heel langzaam steeds verder vervuild, zucht een oude bewoner in een van de studentengesprekken. In de Molenwijk is het drama traag en zijn de momenten van warmte zeldzaam maar nooit ver weg.
De keuze van Framer Framed gaat tussen het inzoomen op kleine tekens van verval of schoonheid – en het uitvergroten van mensenlevens op de vierkante centimeter tot universele proporties. In de exposities die ze tot nu toe hebben gepresenteerd zijn beide voorgekomen: kunstenaars van over de hele wereld hebben gerangeerd tussen intieme familiegeschiedenissen en onrecht dat de hele wereld toeschreeuwt. Tot nu toe waren dat de keuzes van een kunstplatform in de eredivisie, kunstenaars van formaat en curatoren met een nieuwsgierig makende staat van dienst. In de Molenwijk wil Framer Framed een stap verder zetten. Cas, Josien, Minouche en de anderen zijn van plan een kunstpraktijk te bouwen die de wereld weerspiegelt waarin ze willen leven: een wereld van collectieve verantwoordelijkheid, waarin aandacht belangrijker is dan geld, met oog voor geschiedenissen die eerder niet verteld mochten worden, met de ambitie om ruimte te bieden aan iedere stem die het verdient gehoord te worden. Vertaald naar de Molenwijk betekent dat: een kunstruimte van iedereen, gemaakt door mensen die in elkaars verhalen niet voorkomen en toch gezamenlijk, een ruimte waar de timmerman en de kunstenaar en de bezoeker elkaar serieus nemen en bereid zijn elkaars rol over te nemen. Het moet de ruimte worden van een gemeenschap, op een plek die zijn gemeenschapszin aan het zoeken is. De Molenwijk is een wereld op zichzelf. Een wereld die soms vergeet dat ze er best mag wezen. Nu krijgt ze er een plek bij waar ze zichzelf kan laten zien.