Er was eens een leeg stukje grond op de NDSM-werf, op de plek waar ooit de oude sociëteit van de werfarbeiders was, wachtend op invulling…. Wat willen Noorderlingen hier zien, doen of meemaken?

In De Plotcast, een drieluik van Stichting NDSM-werf, gaat architect Afaina de Jong op onderzoek naar de behoeften van Noord, om deze uiteindelijk te vertalen naar een concreet ontwerp. Samen met verschillende podcastmakers spreekt ze in keukens, pleinen, koffiehuizen en de NDSM-werf met bewoners om te horen wat hun ideeën zijn over en voor de werf. Met deze ideeën in het achterhoofd maakt Afaina de Jong een architectonische interventie dat in 2022 op de NDSM-werf komt te staan.

Geschreven door: Chris Keulemans

Het ligt er al honderd jaar, maar het is helemaal vernieuwd. Landschapsarchitect Adriaan Geuze ontwierp de herinrichting al in 2006. De economische crisis legde het werk lange tijd stil. De Noord/Zuidlijn liet op zich wachten. Maar nu zien we het nieuwe Noorderpark zoals het is bedoeld.

Het voelt nog steeds vertrouwd. Ook omdat alle ingangen liggen aan straten waar nog geen nieuwbouw is verrezen: Buiksloterweg, Adelaarsweg, Wingerdweg, Sneeuwbalweg. Tegelijk is het radicaal anders: er loopt een snelweg, een kanaal én een metro dwars doorheen. Welk ander park ter wereld kan dat zeggen?

Het mooie van het ontwerp is dat het die kloof in het midden gebruikt om van het voormalige Florapark en Volewijkspark een eenheid te maken. Het groen is natuurlijk de eerste verbinding. Maar dat ziet er aan de oost- en westkant heel verschillend uit. Langs de Wingerdweg is het dichtbegroeid en lommerrijk, terwijl het richting IJskoud de Beste een glooiend open veld is. De eenheid ligt’m in de vormgeving. Letterlijk: langs bijna alle ingangen ligt nu hetzelfde patroon van stenen bladeren geklonken in het wandelpad. En die bladeren vind je ook terug op de reling van de bruggen over de Nieuwe Leeuwarderweg. En op de wanden langs de afritten daarvan. Het is bijna kinderlijk zo simpel. Op het randje van kitsch. En toch werkt het.

De bruggen zijn ingenieus. Opeens weet ik niet meer hoe we vroeger van de Buiksloterdijk bij de Texelweg kwamen, of van de ene benzinepomp naar de andere. (Ook dat is trouwens knap aan het ontwerp: in 2006 heetten ze nog niet de Gele Pomp en de Roze Tanker. Nu lijkt het park er wel speciaal omheen gebouwd, met een nieuwe waaier aan toegangspaden.) Het doet iets met je hoofd, dat je nu zoveel verschillende routes kan kiezen van de ene kant naar de andere. Spannend, in alle rust. Het bergwoudlandschap in de rug van de Roze Tanker. Het voetbalveld onder de nieuwe brug over het Noordhollandsch Kanaal. Het rozenprieel dat een speeltuin is geworden. Het pierebadje met de lollykleuren. Allemaal binnen handbereik. Vanuit de metrohalte, tussen de bussen en auto’s door, rij je binnen twee minuten over zoevende fietspaden naar de stilte.

Die stilte is het geheim. Aan de oostkant is het op mooie dagen levendig: de natuurspeeltuin, de barbecues op het open veld. Aan de andere kant heb je nog een driehoek van drukte: het Noorderparkbad, Speeltuinvereniging Bloemenkwartier, Pompet. Verder kan je daar op alle dagen behalve het Noorderparkfestival een kanon afschieten. Dat is het mooie van het nieuwe Noorderpark: er gebeurt van alles, de fietspaden zwieren er doorheen, maar tegelijk is het een diepgroene stilte, middenin Oud-Noord, die alles dempt waar je het zo druk mee dacht te hebben.